Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

ΣΤΟΧΟΣ. ΟΤΙ ΔΗΜΟΣΙΟ. ΟΠΛΟ. ΤΟ ΨΕΜΑ

ΣΤΟΧΟΣ. ΟΤΙ ΔΗΜΟΣΙΟ. ΟΠΛΟ. ΤΟ ΨΕΜΑ

Γιώργος Π. Τριανταφυλλόπουλος

12 σχόλια:

Someone, Somewere είπε...

Το άρθρο σας επιχειρεί να απαντήσει σε δύο άξονες πάνω στους οποίους έχει στηθεί το κατηγορητήριο για το δημόσιο τομέα στην Ελλάδα: Μέγεθος και δαπάνη. Υπάρχει όμως και ένας τρίτος άξονας και αυτός ακριβώς είναι που εμπειρικά θεμελιώνει τις περισσότερες κατηγορίες: Η αποδοτικότητα.

eparistera είπε...

Το ζήτημα από τη μεριά του κεφαλαίου, της κυβέρνησης και των κάθε είδους φερέφωνών τους επικεντρώνεται στο μέγεθος και στο κόστος του δημοσίου. Σε ποσοτικά δηλαδή χαρακτηριστικά και γι αυτό κι εγώ απαντώ σε αυτό. Το ζήτημα της αποδοτικότητας είναι ένα καθαρά πολιτικό ζήτημα που δεν επηρεάζει τα ποσοτικά δεδομένα διότι σε διαφορετική περίπτωση τα κράτη με τη μεγαλύτερη αποδοτικότητα θα είχαν και μικρότερο δημόσιο. Αυτό όμως δεν ισχύει. Από την άλλη το ζήτημα της σωστής οργάνωσης και της αποδοτικότητας είναι καθαρά πολιτικό ζήτημα και συνδέεται άμεσα με την πολιτική βούληση της εξουσίας. Αλλά ακόμη κι αν θελήσουμε να μιλήσουμε για την αποδοτικότητα, πράγμα καθ’ όλα νόμιμο και επιβεβλημένο, πρέπει πρώτα να ορίσουμε τα κριτήρια με τα οποία μετρούμε την αποδοτικότητα. Πως μετράμε την αποδοτικότητα του δάσκαλου; Του νοσηλευτή; Του γιατρού; Του πανεπιστημιακού; Με τα παραπάνω δε θέλω να πω πως δε πρέπει να τα δούμε. Λέω απλά πως είναι ζήτημα της αποδοτικότητας είναι κάτι που δεν μπαίνει καν σε συζήτηση από την κυβέρνηση αλλά και από καμιά πολιτική εξουσία σε ό, τον αναπτυγμένο κόσμο. Το θέμα που μπαίνει παντού είναι η μείωση του δημοσίου. Τίποτα άλλο.

cornelsen είπε...

Είναι συνηθισμένη η τακτική. Ξεκινάμε με το "είναι πολλοί οι ΔΥ". Αν δεν πιάσει το γυρίζουμε "ναι, αλλά δεν αποδίδουν".
Πρώτον, η συζήτηση γίνεται για το αν το μέγεθος τού Δημοσίου ευθύνεται για το δημόσιο χρέος και όχι για την ποιότητα των υπηρεσιών του. Αν δεν εξυπηρετείται καλά ο συνταξιούχος τού ΙΚΑ ή δεν μαζεύει καλά τα σκουπίδια ο Υπάλληλος του Δήμου δημιουργούνται μεγαλύτερα έξοδα και άρα χρέος;
Δεύτερον, η ποιότητα των υπηρεσιών και η οργάνωση τού Δημοσίου καθορίζεται από τούς ΔΥ ή τις κυβερνήσεις (και τα αφεντικά τους) κατά πως βολεύονται τα συμφέροντά τους; Οι ΔΥ ευθύνονται για τούς νόμους που δημιουργούν γραφειοκρατία; Οι ΔΥ ευθύνονται για ελέγχους που δεν γίνονται; Για την έλλειψη μηχανοργάνωσης; Για την χαμηλή φορολόγηση τού κεφαλαίου; Για τα θαλασσοδάνεια που με τα οποία φαγώθηκαν τα αποθεματικά των ασφ/κών Ταμείων; κλπ κλπ

Someone, Somewere είπε...

@eparistera,
Κατανοώ ότι η ανάλυση του ζητήματος της αποδοτικότητας του δημοσίου τομέα δεν είναι τόσο απλή και καταλαβαίνω πως δεν ήταν αυτό το αντικείμενο του πολύ ωραίου άρθρου σας. Επίσης, το γεγονός ότι είναι πολιτικό ζήτημα (όχι πως τα άλλα δύο δεν είναι, αλλά αυτό είναι περισσότερο), δε σημαίνει πως δεν είναι εφικτή μια πιο μεθοδευμένη προσέγγισή του, π.χ. ερωτηματολόγια με δείκτες ικανοποίησης κλπ.
Το ζήτημα αυτό, έχει ήδη μπει σε δημόσια συζήτηση από την κυβέρνηση, έστω και με λαϊκίστικους - δημαγωγικούς όρους: Το είδαμε προ ημερών δια στόματος Λοβέρδου, όταν δήλωνε πως ένα εκατομμύριο Δ.Υ ταλαιπωρούν τους υπόλοιπους πολίτες. Δεν αναφέρομαι στο "εκατομμύριο", αλλά στο "ταλαιπωρούν", το οποίο με βάση αυτή την διατύπωση δεν προκύπτει άμεσα από το γεγονός ότι οι Δ.Υ. είναι "ένα εκατομμύριο".
Κανένας δεν ισχυρίζεται σοβαρά με στοιχεία, ότι η κρίση χρέους που αντιμετωπίζουμε είναι συνέπεια ενός δυσλειτουργικού δημόσιου τομέα, αλλά επειδή ζούμε μια διαδικασία κοινωνικού κανιβαλισμού, όπου η δημαγωγία βρίσκει πρόσφορο έδαφος προς άγραν εύκολης εκτόνωσης του κόσμου και επειδή όπως λέτε "έχουμε πόλεμο" νομίζω θα πρέπει να έχουμε το νου μας σε όλα τα μέτωπα.

eparistera είπε...

Someone, Somewere
Αντιλαμβάνομαι και κατανοώ απολύτως τις ενστάσεις σου για την ποιότητα των υπηρεσιών του δημοσίου. Όχι όλων αλλά ορισμένων τουλάχιστον. Θα συμφωνήσω μαζί σου πως μπορεί να μετρηθεί η ικανοποίηση του πολίτη από αυτές. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να έχεις μια κυβέρνηση που ενδιαφέρεται πραγματικά για την εξυπηρέτηση του πολίτη και ιδιαίτερα των εργαζόμενων. Και φυσικά αυτές δεν είναι οι κυβερνήσεις που μέχρι τώρα κυβέρνησαν τη χώρα. Αυτές ενδιαφέρονταν αποκλειστικά για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της κρατικοδίαιτης και παρασιτικής αστικής τάξης και για την απρόσκοπτη αναπαραγωγή και διατήρηση του πολιτικού συστήματος διακυβέρνησης. Το ζήτημα επομένως της ύπαρξης ενός αποδοτικού για το συμφέρον της πλειονότητας των πολιτών κρατικού μηχανισμού συνδέεται στενά με το τίνος τα συμφέροντα εξυπηρετεί η κάθε εξουσία. Παράλληλα με τα παραπάνω θεωρώ πως, με οποιαδήποτε κυβέρνηση, το ζήτημα της ποιότητας των προσφερόμενων υπηρεσιών από τη μεριά του κράτους, πρέπει να αποτελεί ζήτημα πάλης. Στη σημερινή όμως πολιτική πραγματικότητα δε μπαίνει καν το ζήτημα αυτό μια κι εκείνο που είναι πολιτικά αναγκαίο είναι να περισώσουμε ότι μπορούμε από την κατεδαφιστική νεοφιλελεύθερη φονταμενταλιστική μανία ότι μπορούμε. Το άνοιγμα επομένως της συζήτησης, όχι προς θεού από σένα, της συζήτησης για την ποιότητα των προσφερόμενων υπηρεσιών του δημοσίου τη θεωρώ υποκριτική και ύποπτη με στόχο την κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους πολύ δε περισσότερο που όταν ανοίγουν τη συζήτηση και εμφανίζονται κοπτόμενοι και αγανακτισμένοι αυτοί που είναι υπεύθυνοι για την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών. Εκείνο επομένως που θεωρώ επιβεβλημένο, ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ, είναι η απόκρουση της επίθεσης στις κοινωνικές κατακτήσεις και στο όποιο κοινωνικό κράτος.

Someone, Somewere είπε...

@eparistera,
Ακριβώς για τους λόγους που αναφέρεις, έθεσα το ζήτημα: Από τη θέση μιας γραμμής υπεράσπισης του δημοσίου τομέα ως κοινωνικό αγαθό και των εργαζομένων σε αυτό ως θύματα σε μεγάλο βαθμό μιας συντονισμένης επιχείρησης εκποίησης της χώρας. Και, ναι, ασφαλώς δεν είναι άμεση προτεραιότητα το να μιλήσουμε για το τι δημόσιο τομέα θέλουμε μακροπρόθεσμα. Άμεση προτεραιότητα είναι η ανάσχεση αυτής της ολομέτωπης επίθεσης στις κοινωνικές κατακτήσεις με αιχμή του δόρατος το δημόσιο χρέος. Ωστόσο, ακριβώς επειδή το τέρας έχει πολλά κεφάλια και ένα από αυτά είναι η συκοφάντηση και απαξίωση χιλιάδων εργαζομένων στο δημόσιο τομέα με προσχήματα το μέγεθος, τις δαπάνες του και την ποιότητά του, γι' αυτό θεωρώ σημαντική σε αυτή τη φάση μια πολυεπίπεδη γραμμή υπεράσπισης. Αν επομένως υπάρχει χώρος υπεράσπισης και για το ζήτημα της ποιότητας, αυτό θα πρέπει να το αναλάβουμε, άλλωστε, μια ματιά στα σχόλια αναγνωστών γνωστών εφημερίδων ευρείας κυκλοφορίας, στις ηλεκτρονικές τους εκδοχές, θα σε πείσει ότι ακριβώς αυτός μοιάζει ο περισσότερο αδύναμος κρίκος.

http://eparistera.blogspot.com/ είπε...

Έχω κάτι χρόνια να διαβάσω εφημερίδες! Καταλαβαίνω όμως πως πράγματι η συζήτηση επικεντρώνεται σε τέτοια ζητήματα . Ο λόγος είναι απλός. Βρίσκεται ο αποδιοπομπαίος τράγος. Οι υποτιθέμενες «αντικειμενικές και προς όφελος του λαού» προσεγγίσεις της πραγματικότητας στο δημόσιο είναι, επιμένω, εκ του πονηρού ή απόλυτα αφελείς. το ίδιο κόλπο παίζεται χρόνια. Η ΝΔ κέρδισε εκλογές υποσχόμενη λιγότερο κράτος. Εννοούσε φυσικά λιγότερες δαπάνες για την υγεία, την παιδεία, τις κοινωνικές υπηρεσίες και λιγότερα επιδόματα. Ο αφελής και ο ανόητος το εκλάμβανε πως θα έχει μικρότερη φορολογία ή ποιος ξέρει τι άλλο Το ερώτημα που καλούμαστε να απαντήσουμε επειγόντως σήμερα είναι αν θα έχουμε ή όχι δημόσιο. Αν θα έχουμε δημόσια δωρεάν υγεία και παιδεία. Αν θα στηρίζονται οι άνεργοι και οι ευπαθείς ομάδες. Ας απαντήσουμε πρώτα αυτό και το ερώτημα για την αποδοτικότητα των φορέων έπεται. Και μη ξεχνάμε και κάτι άλλο . Μόνο το δημόσιο είναι, με τελείως διαφορετικές πολιτικές εννοείται, εκείνο το οποίο μπορεί να ανατάξει την ελληνική οικονομία. Οποιαδήποτε άλλη σκέψη ανήκει στη σφαίρα του μύθου. Και για να συμβεί αυτό απαιτείται ισχυρός δημόσιος τομέας.

Ανώνυμος είπε...

Kαλημέρα.
Αν είσαι ο Χρήστος που σχολιάζει στο Blog του Σαραντάκου γράψε μου στο g.pribas@yahoo.gr.

Cris είπε...

Προσπαθησα να σου στειλω μεηλ αλλα για καποιο λογω δε γινεται. Το δικο μου μεηλ ειναι zalion68@yahoo.gr

grsail είπε...

Το πλέον αποκαρδιωτικό είναι ότι οι πολίτες δεν αντιλαμβάνονται τις υπερβολές και το ψέμα. Παραμένουν ανυποψίαστοι και πρόθυμοι να εξαπολύσουν τα αρνητικά ανακλαστικά της μιάς κοινωνικής ομάδας έναντι της άλλης. Το ύπουλο "Δελτίο Των Οκτώ" τσακίζει κάθε επιχείρημα και κάθε δεδομένο, ξεπερνά κάθε νηφάλια προσέγγιση και βγάζει την γλώσσα στην κοινή λογική. Ζόφος !

http://eparistera.blogspot.com/ είπε...

Ζόφος grsail; Πάλι; Δυστυχώς όμως έχεις μάλλον δίκιο. Πάντως όλο και περισσότεροι κατανοούν την πραγματικότητα. Ίσως όμως την κατανοούν με πιο αργό ρυθμό από τις μεταβολές που συντελούνται στο πραγματικό πεδίο της οικονομίας, της πολιτικής και της κοινωνίας. Κι αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Ας διατηρήσουμε όμως κάποια ψήγματα αισιοδοξίας για να μπορούμε να συνεχίσουμε. Ποιος ξέρει;

grsail είπε...

Δώσε μου σε παρακαλώ ένα και μόνο σημείο που να εμπεριέχει ένα ψήγμα έστω αισιοδοξίας και θα το βουλώσω δια παντός ...
.

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...