ΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΕΚΛΕΓΟΝΤΑΙ ΠΙΑ
«Αν δεν θέλετε να την πείτε πτώχευση, μην τη λέτε πτώχευση. Πείτε την αναδιάρθρωση υπό πίεση. … αλλά ακόμη και εάν δεν θέλετε να χρησιμοποιήσετε την βρώμικη λέξη πτώχευση, θα είναι ελεγχόμενες αναδιαρθρώσεις χρέους οι οποίες θα αρχίσουν από την Ελλάδα».
Αυτά δήλωνε τον Οκτώβρη του 2010 ο N. Roubini σε συνέντευξή του. Ο Roubini εξέφρασε αυτό που ήταν στους πάντες γνωστό. Η αδυναμία αποπληρωμής του ελληνικού δημοσίου χρέους ήταν μαθηματικά βέβαιη. Η Ελλάδα θα οδηγείτο σε πτώχευση. Το πλέον σημαντικό όμως, στα γεγονότα που διαδραματίζονται τα τελευταία χρόνια στη διεθνή οικονομική και πολιτική σκηνή, με επίκεντρο χώρες αναπτυγμένες, δεν είναι η πτώχευση. Η πτώχευση είναι κάτι συνηθισμένο στην πολιτική και οικονομική ιστορία. Εκείνο που δεν είναι συνηθισμένο και αποτελεί νέο δεδομένο είναι οι διαδικασίες με τις οποίες οδηγούνται πλέον οι χώρες σε πτώχευση και η μετατροπή αυτής της διαδικασίας σε μοχλό αναδιάρθρωσης του παγκόσμιου οικονομικού και πολιτικού συστήματος. Όσα ακολουθούν θα είναι λάθος να προσληφθούν σαν μια ακόμη συνωμοσιολογική θεωρία. Κανένα κέντρο δεν συνωμοτεί κατά της Ελλάδας ή οποιασδήποτε άλλης χώρας. Πολύ απλά η εξέλιξη του καπιταλισμού και η φάση στην οποία βρίσκεται σήμερα του επιβάλλουν, εξ αντικειμένου, τη συμπεριφορά που διαπιστώνουμε σε μια αγωνιώδη προσπάθειά του να συνεχιστεί η καπιταλιστική συσσώρευση.